Έχει μερικούς μήνες που έχει
κυκλοφορήσει, το single “The Yodeler”, οπότε πώς αισθάνεστε
γι' αυτό τώρα που μιλάμε;
Μανώλης:
Ναι, πριν από μερικούς μήνες παρουσιάσαμε το “The Yodeler”, ως βίντεο κλιπ και μας έδωσε μεγάλη χαρά
η όση τελoσπάντων απήχηση είχε και οι αντιδράσεις του κόσμου. Αυτές τις μέρες
επιτέλους αποτυπώνεται και σε βινύλιο, και για εμάς αυτό δεν είναι λίγο.
Μάλιστα, στην άλλη πλευρά βρίσκεται το τραγούδι “Empty Refrigerator Sunday” για το οποίο
δημοσιεύσαμε πριν λίγες μέρες ένα πολύ ιδιαίτερο βίντεο κλιπ.
Αλέξανδρος: Ήταν
ένα εφηβικό όνειρο να κρατήσω στα χέρια μου δίσκο με τη δική μου μουσική, ή
μάλλον μια εφηβική φαντασίωση. Δεν ήθελα ποτέ όμως να το κάνουμε πρόχειρα. Μετά
από τόσα χρόνια, τελικά καταφέραμε να βγάλουμε κάτι για το οποίο είμαι
περήφανος.
Δημήτρης:
Αισθανόμαστε ολοκλήρωση και δικαίωση. Κλείνει ένας κύκλος που ξεκινάει από τα
εφηβικά μας χρόνια και ανοίγονται νέοι μουσικοί ορίζοντες. Με αυτούς εδώ,
παίζουμε μαζί από παιδιά. Μαζί πρωτοπιάσαμε μουσικά όργανα. Η μπάντα μας υπήρχε
πάντα, κι ας περάσαμε από άλλες συνεργασίες, που μας εμπλούτισαν με εμπειρίες.
Αυτό που έχουμε να δώσουμε είναι ωριμασμένο μέσα από μια πολυετή φιλία.
Πώς λειτουργείτε κατά τη σύνθεση
νέου υλικού;
Αλέξανδρος: Συνήθως,
φέρνει ο Μανώλης μια ιδέα στο στούντιο και τζαμάρουμε μέχρι να γίνουν δικά μας
τα μουσικά θέματα. Μετά φτιάχνουμε τη δομή του κομματιού και δουλεύουμε τις
λεπτομέρειες. Π.χ. μπορεί να δουλέψουμε τα τελευταία 16 μέτρα ενός κομματιού
για περισσότερο από ώρα. Μετά, ή κάπου ενδιάμεσα, βρίσκουμε το τέμπο του
κομματιού. Εκεί έχουμε ήδη μια ιδέα που μας ακούγεται καλά και που μας κάθεται
καλά παικτικά, αλλά το πάμε με μετρονόμο μέχρι να διαλέξουμε την ταχύτητα που
θεωρούμε ότι αναδεικνύει το κομμάτι στο μέγιστο.
Δημήτρης:
Συνήθως μόλις βρούμε την βασική ιδέα στο στούντιο, μέσω τζαμαρίσματος στήνεται
η πρώιμη μορφή του κομματιού και μετά προχωράμε ο καθείς στις λεπτομέρειες του
τομέα του.
Μανώλης:
Μου κάνει πάντα εντύπωση πόσο αυθόρμητα επικοινωνούμε. Ε, και μου κάνει
εντύπωση όταν για κάποιο λόγο δεν επικοινωνούμε. (γέλια)
To συγκρότημα βρίσκει τις ρίζες του στα
νότια προάστια της Αθήνας στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ,τι έχει αλλάξει από
τότε μέχρι τώρα;
Δημήτρης:
Τα πάντα! (γέλια) Παιδιά, γάμοι, εξωτερικό κ.λπ. Και φυσικά η μουσική σκηνή και
η μουσική βιομηχανία.
Αλέξανδρος: Ναι,
έχουν αλλάξει όλα! Η ηλικία μας, τα ακούσματά μας, οι πόλεις στις οποίες ζήσαμε
και ζούμε, και η μουσική μας ωριμότητα. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η αγάπη
μας για τη μουσική και ή απίστευτη ανταλλαγή ενέργειας όταν παίζουμε μαζί.
Μανώλης: Σιγά!
Όσο αλλάζουν τα πράγματα τόσο μένουν ίδια, λέει το ρητό.
Πώς θα περιγράφατε τη μουσική σας;
Αλέξανδρος: Ε,
λοιπόν είναι γαμάτη! (γέλια) Έχω ρωτήσει φίλους με ποικίλα ακούσματα πώς θα
περιέγραφαν τη μουσική μας και όλες οι περιγραφές ήταν πολύ διαφορετικές. Μου
έχει κάνει εντύπωση αυτό! Εμείς λέμε ότι είναι ένα μείγμα punk, blues και
metal, αλλά καλύτερα να την ακούσει ο καθένας και να αποφασίσει αν του αρέσει,
χωρίς να κολλάμε σε ετικέτες.
Δημήτρης:
Εγώ λέω, οι Metallica συναντούν
τους Misfits,
που έπιναν μπύρες με τους Ramones στο live των Motörhead! (γέλια)
Μανώλης:
Δυνατός! (γέλια) Η αλήθεια είναι ότι το έναυσμα το πήραμε στην εφηβεία, όταν
ακούσαμε τους Metallica να
διασκευάζουν τους Misfits. Κάτι μας έκανε αυτό! Αλλά μέσα
στα χρόνια, η μουσική αντίληψή μας εξελίχθηκε προς διάφορες κατευθύνσεις, και
μάλιστα διαφορετικές για τον καθένα. Πιστεύω ότι αυτό που τελικά παράγουμε
φέρει τον ενθουσιασμό που συγκρατούμε από την εφηβεία μας, επειδή είστε οι
ίδιοι άνθρωποι, αλλά επιπλέον έχει γίνει απόσταγμα εμπειρίας που του δίνει κάτι
το ξεχωριστό.
"The Yodeler"
Τα τελευταία χρόνια ολοένα και
περισσότερες αξιόλογες μπάντες βγαίνουν στο προσκήνιο και κάνουν και πράγματα
στο εξωτερικό. Τι πιστεύετε ότι έχει συμβάλλει σε αυτό;
Μανώλης:
Έχει εκδημοκρατιστεί πολύ η παραγωγή μουσικής και ταυτόχρονα έχουν ανοίξει νέοι
δρόμοι για να διαχέεται η πληροφορία.
Δημήτρης:
Έτσι. Πιστεύω ότι είναι κεντρικός παράγων η εξέλιξη της μουσικής τεχνολογίας.
Χωράς ένα ολόκληρο στούντιο ηχογράφησης στον υπολογιστή σου. Επιπλέον, το διαδίκτυο,
οι διάφορες πλατφόρμες, όλα αυτά φέρνουν τον ακροατή πιο κοντά στον μουσικό.
Μανώλης:
Βέβαια, αυτό το φαινόμενο, ο παραγκωνισμός της παραδοσιακής μεθόδου της
δισκογραφικής βιομηχανίας δεν είναι και ονειρεμένη κατάσταση. Έχει επιβαρύνει
πολύ την δημιουργία και ταυτόχρονα κλείνει δρόμους, δεν ανοίγει μόνο.
Τι πιστεύετε για την ελληνική rock και
metal σκηνή;
Δημήτρης:
Είναι «full of potential»,
με πολύ καλούς μουσικούς. Δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τις ξένες
σκηνές σε ποιότητα. Υστερεί βεβαίως στον τεχνοκρατικού τομέα, δηλαδή σε
οργάνωση, ευκαιρίες , στούντιο ηχογράφησης, παραγωγές κ.λπ.
Μανώλης:
Κατά την άποψή μου, έχουμε πολύ ανθηρές σκηνές, πολύ δυνατή προσφορά, αλλά
πάσχουμε στην «ζήτηση» και στην πρόσβαση του κόσμου σε τέτοιες σκηνές. Ενώ
διανύουμε μια εποχή που το rock και η metal βαίνουν προς εξειδίκευση,
προς κατακερματισμό των σκηνών με ειδική «πελατεία» για την καθεμιά, η Ελλάδα
είναι μια μικρή χώρα, με μικρό κοινό. Παρότι θορυβώδες! (γέλια) Για αυτό και
όσοι τα καταφέρνουν, ευθύνονται προς το εξωτερικό. Για αυτό και δεν είναι
εύκολο να λειτουργήσει όπως παλιά η ελληνόφωνη πραγματικά rock σκηνή.
Ποιο ήταν το τελευταίο άλμπουμ ή
τραγούδι που ακούσατε;
Αλέξανδρος: Ο
πρώτος δίσκος των Hellogoodbye που
λέγεται “Zombies! Aliens! Vampires! Dinosaurs!”. Παίζει
να είχα πάνω από δέκα χρόνια να τον ακούσω. Έχουν ένα πολύ ασυνήθιστο
συνδυασμό hard rock σύνθεσης
στα έγχορδα και κρουστά, εντελώς pop φωνητικά και πολύ ηλεκτρονικό ήχο στα πλήκτρα.
Δημήτρης:
Εγώ άκουσα χθες για εκατομμυριοστή φορά το "A Change Of Seasons”
των Dream Theater.
(Σ.τ.Σ.: ΕΠΟΣ!!!)
Μανώλης:
Έχω ξετρελαθεί με μια εντελώς άγνωστη μπάντα από την Αμερική, τους Outsideinside που
έχουν βγάλει έναν καταπληκτικό δίσκο, το “Sniff A Hot Rock”.
Παίζουν ένα πανέμορφο πρωτόγονο βρωμιάρικο rock ‘n’ roll, και προφανώς δεν είναι τυχαία η
συνωνυμία με τον δίσκο των Blue Cheer.
Για το τέλος, ποιο είναι το επόμενο βήμα
για την μπάντα, έχετε κάποια συγκεκριμένα σχέδια για το μέλλον;
Αλέξανδρος:
Δουλεύουμε για την ολοκλήρωση του πρώτου μας άλμπουμ. Είμαστε αρκετά
απαιτητικοί από τους εαυτούς μας και κάνω χαβαλέ στα παιδία ότι ίσως πρέπει να
το ονομάσουμε «Chinese Democracy»… (γέλια)
Δημήτρης:
Έλα τώρα! Έχουν προχωρήσει αρκετά οι ηχογραφήσεις για το πρώτο μας ολοκληρωμένο
άλμπουμ. Και φυσικά σχεδιάζουμε ζωντανές εμφανίσεις.
Μανώλης:
Στο άλμπουμ, θεωρώ ότι ο ακροατής θα κατανοήσει καλύτερα τις διάφορες
αποχρώσεις πλευρές του μουσικού μας μείγματος. Σε κάθε περίπτωση, παίζουμε
ζωντανά ήδη αρκετά τραγούδια από αυτό. Μάλιστα, επειδή ο Αλέξανδρος ζει πλέον
μόνιμα στο εξωτερικό, στις ζωντανές μας εμφανίσεις ήδη αναλαμβάνει τα τύμπανα ο
φίλος μας ο Θαλής Κεσίσογλου, ο οποίος είναι πραγματικά εντυπωσιακός ντράμερ.
Παίζει τα κομμάτια πιο «αλεξανδρινά» από τον ίδιο τον Αλέξανδρο! (γέλια)
Αφού
σας ευχαριστήσουμε για την πολύ όμορφη συνέντευξη, θεωρώ πως ήρθε η ώρα να
κλείσουμε ακούγοντας το "Empty Refrigerator Sunday".
The Fantastic Terrors:
Δημήτρης Σκλιβάγκος: κιθάρα
Αλέξανδρος Τζάννες: ντραμς
Μανώλης Γεωργακάκης: μπάσο, φωνή
OFFICIAL LINKS:
