Ακούσαμε την νέα δουλειά του Αντώνη Δημήτριου (Ενδελέχεια) από το νέο του project Αντώνης Δημητρίου & The Sugar.
Η
ιδέα της μπάντας ήρθε μαζί με την ολοκλήρωση των στίχων του πρώτου
τραγουδιού το καλοκαίρι του 2017. Τον Σεπτέμβριο ξεκίνησαν οι πρώτες
πρόβες και η προσπάθεια
παράλληλα για τη σταθεροποίηση της ομάδας μιας και είχαν προκύψει
πολλές αλλαγές και αστοχίες στην προσπάθειά τους να φτιάξουν τους SUGAR.
Η δουλειά στο στούντιο και η προετοιμασία των πρώτων τραγουδιών και του
βίντεο κλιπ παράλληλα έτρεχε.
O¨Πεζόδρομος¨ με
δέκα ξεχωριστά κομμάτια κυκλοφορεί από τον Μετρονόμο και έχει βασιστεί
σε συνεργασίες όπως αυτή με το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, το Λάκη Παπαδόπουλο
τη Μικαέλα Δαρμάνη και τη Selena μία πλειάδα σπουδαίων ερμηνευτών.
Ακούγοντας
τον δίσκο νιώθουμε κλασσικό Ροκ μέσα από την το σύγχρονη πλεύρα του.
Ηλεκτρικές ενορχηστρώσεις, ρυθμός κι αφουγκραστικοί στίχοι.
Ο "Πεζόδρομος" από μόνο του είναι ένα παράδειγμα μιας εξέλιξης, ένας ώριμος δίσκος μέσα από την δημιουργική προσωπικότητα του Αντώνη.
Ένας δίσκος γεμάτος πάθος με διάφορα στοιχεία ροκ, jazz , swing που το κάνουν ιδιαίτερο.
Θα λέγαμε και δεν είναι καθόλου υπερβολή ότι καλύπτει ένα μεγάλο κενό της σύγχρονης ελληνικής μουσική σκηνής.
•Λέτε
συχνά why not? Δεν αφήνεται ευκαιρία να φύγει; - Στεφανιδάκη: Το WhyNot
είναι ιδεολογία. Προσωπικά βουτάω τη ζωή και τις ευκαιρίες της απ' τα μαλλιά. - Παλαμιώτης: Προσωπικά,
είμαι στους WhyNot την τελευταία τριετία, οπότε έχω πετάξει άπειρες ...! Ε,
τώρα που εμποτίζομαι και γω σιγά σιγά με την ιδεολογία, ελπίζω να αλλάξει αυτό!
•Ποιος
είναι ο νονός του συγκροτήματος και πως προέκυψε το όνομα; - Στεφανιδάκη: Πρίν απο 19 χρόνια
καθόμουνα εγώ με την αδερφή μου στο σπίτι του φίλου μας του Θύμη Τσιλιόπουλου
με την συγχωρεμένη τη γυναίκα του τη Νατάσσα και ψάχναμε όνομα για την μπάντα
που ήθελα τότε να φτιάξω. Ακούστηκαν πάρα πολλές προτάσεις και εκεί που λέγαμε
διάφορα, γυρνάει ο Θύμης και λέει "why not?" σε κάποιο, και ξαφνικά
λέω αυτό είναι το όνομα.
•Είστε
παιδιά των δεκαετιών 60’s-70’s ή έχετε πάθος με το ροκ εκείνης της εποχής;
Πιστεύετε ότι ήταν πιο αληθινός ο στίχος τους τότε; - Στεφανιδάκη: Είμαι παιδί των
λουλουδιών όσον αφορά την ελευθερία, την ιδεολογία, τον ανιδιοτελή έρωτα. Ο
κόσμος τους τότε ήταν όχι μόνο πολύ πιο αληθινός, αλλά και πιο αισιόδοξος, κάτι
που με απασχόλει όσον αφορά τους στίχους της εποχής μας, που είναι γεμάτοι
μιζέρια. - Παλαμιώτης: Τότε γεννήθηκα. Πάθος
έχω με την καλή μουσική γενικότερα, οπότε και εκείνης της εποχής. Για τους
στίχους, όλες οι εποχές αντανακλώνται σ' αυτούς, και υπάρχουν πάντα όλων των
ειδών εκφράσεις και τάσεις, το ποσοστό όμως είναι οπωσδήποτε διαφορετικό, και
όντως τότε ήταν πιο ειλικρινείς και αληθινοί - βιωματικοί με φαντασία.
•Έχετε κυκλοφορήσει μια νέα δουλεία που έχει τον
τίτλο «Keep Rockin’» και το κάνετε πολύ καλά. Μιλήστε μας για αυτή τη δουλειά. - Παλαμιώτης: Οι μελωδίες που έγραψα
είναι προσαρμοσμένες ώστε να τα ταιριάζουν στη φωνή της Μαρίας και να εκμεταλλεύονται
τα χαρακτηριστικά της όπως δύναμη και πάθος. Τα υπόλοιπα στοιχεία του album
πλέον γράφτηκαν φυσιολογικά και αβίαστα, αφού εκφράζουν ένα μεγάλο μέρος των
μουσικών μου βιωμάτων. - Στεφανιδάκη: Χαίρομαι πάρα πολύ
γι' αυτή τη δουλειά, γιατί δεν έχει ξεφύγει καθόλου από τη μουσική που ακούω,
αγαπώ και τραγουδάω μια ζωή. Με εκφράζει απόλυτα η δουλειά μας, δεν πρόδωσα
ούτε για μια στιγμή τα πιστεύω μου και τα ακούσματά μου. Νοιώθω περήφανη γιατί
παρουσιάζουμε κάτι καινούριο με ρίζες απ' το παρελθόν.
•Πόσες
ώρες χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί ο δίσκος μέσα στο στούντιο αλλά και εκτός
φυσικά.
- Στεφανιδάκη: Αρχικά πέρασαν πάραπολλές ώρες με τον Περικλή, όταν μου μάθαινε τα κομμάτια, και αργότερα
μπήκαμε στο στούντιο για να γράψουμε τις φωνές, όπου χρειάστηκαν περίπου 30
ώρες. - Παλαμιώτης: Όπως λέει η Μαρία, στο
στούντιο του φίλου μας Τάσου Ιωαννίδη (Orfeas Music Studios), τόσες περίπου. Τα
υπόλοιπα όργανα τα έγραψα στο HomeStudio μου, όπου μαζί με editing mixing &
mastering, αποσπασματικά, σε διάστημα 6 μηνών, πάνω από 300. Οι κιθάρες ήταν το
πιο σύντομο ευτυχώς για μένα.
•Είναι ένα αποτέλεσμα που θα θέλατε να του
δώσετε, ακόμα κάτι παραπάνω;
- Στεφανιδάκη: Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου και έχω
αυτό το ανικανοποίητο, πάντα νομίζω ότι θα μπορούσα να δώσω κάτι παραπάνω, όταν
ακούω κάποιο αποτέλεσμα. Υπήρχε και η σκέψη να βάλουμε πλήκτρα... - Παλαμιώτης: Ναι, περισσότεροι
ήχοι, όπως πλήκτρα, περισσότερες συνοδευτικές παράλληλες μελωδίες, πολλά ... Όμως
έπρεπε κάποια στιγμή να τελειώσει και να πάμε παρακάτω. Άλλωστε κάθε album
αντιπροσωπεύει μια στιγμή, μια περίοδο, μια ξεχωριστή φάση. Έτσι είναι και το
Keep rockin'.
•Αγαπημένο σας συγκρότημα που θα θέλατε να
βρεθείτε μαζί του επί σκηνής;
- Στεφανιδάκη: Θα ήθελα να βρεθώ on stage με την Joplin, με
τους Big Brother & the Holding Co. και να τραγουδήσω το Move Over!!! (Σ.τ.Σ.
Θεά η Janisκαι θεϊκοί οι Big Brother & the Holding Co.)!!!!! - Παλαμιώτης: Εγώ θα σου πώ σύνθεση:
Cozy Powell, Gary Thain, Ken Hensley, John Lawton.
•Ετοιμάζετε
κάποιο live άμεσα; - WhyNot: Παιδιά live θα ξεκινήσουμε
πάλι από Σεπτέμβρη. Και αυτή η σαιζόν θα ειναι φουλ.
•Αφού σας ευχαριστήσουμε μπορούμε τώρα όλοι μαζί
να ακούσουμε τον καταπληκτικό σας άλμπουμ “KeepRockin’”
Crash Valley, αυτό το ελληνικό Hard Rock σχήμα μας έρχεται από τη Μελβούρνη
της Αυστραλίας ήρθαν να δημιουργήσουν κάτι όμορφο μέσα
από τη διαδικασία αυτή.
Ανυπομονησία, Οργή και Θαυμασμός θα λέγαμε εμείς με τα την ακρόαση που είχαμε .
Crash valley λοιπόν και τα νέα τους παιδιά "War Babies" και "Stray" με σκληρό και γνήσιο rock ήχος, που δραστηριοποιεί αυτόματα
αισθησιακές - groovy και απελευθερωτικές κινήσεις που σε ανυψώνουν!
Έχουν
παραγάγει μουσική που παραμένει αληθινή στις ρίζες του
στο rock n roll καθώς και στίχους που σχετίζονται με τον κρίσιμη
κατάσταση
στον κόσμο που ζούμε σήμερα.
Αυτό είναι το Rock 'n' Roll όπως θα έπρεπε να είναι.
Αυτοί είναι οι Crash Valley που σίγουρα θα τους λατρέψετε όμως εμείς….!!!!!
Αναμένοντας την ολοκληρωμένη τους δουλειά που ελπίζουμε να έρθει σύντομα μπορούμε να απολαύσουμε το "Stray".
Οι CRASH VALLEY είναι οι:
Nass Athans – μπάσο, φωνητικά
Jon Lambousis – κιθάρα
Greg Limberis – τύμπανα
Ο Κώστας
Ζέκος μετράει πάνω από δέκα χρόνια στην δισκογραφία στον ευρύτερο χώρο
του Ελληνικού ροκ και έντεχνου τραγουδιού. Έχει στο ενεργητικό του
τέσσερα ολοκληρωμένα άλμπουμ και σύντομα αναμένεται
να κυκλοφορήσει το νέο πέμπτο του άλμπουμ με τίτλο "Το αθάνατο
δέντρο", το οποίο υπογράφει ο ίδιος μουσικά και στιχουργικά.
Προάγγελος της νέας του κυκλοφορίας είναι το ομώνυμο
single"Το αθάνατο δέντρο" το οποίο και μπορείτε να απολάυσετε άμεσα!!!
Έχει μερικούς μήνες που έχει
κυκλοφορήσει, το single “The Yodeler”, οπότε πώς αισθάνεστε
γι' αυτό τώρα που μιλάμε;
Μανώλης:
Ναι, πριν από μερικούς μήνες παρουσιάσαμε το “The Yodeler”, ως βίντεο κλιπ και μας έδωσε μεγάλη χαρά
η όση τελoσπάντων απήχηση είχε και οι αντιδράσεις του κόσμου. Αυτές τις μέρες
επιτέλους αποτυπώνεται και σε βινύλιο, και για εμάς αυτό δεν είναι λίγο.
Μάλιστα, στην άλλη πλευρά βρίσκεται το τραγούδι “Empty Refrigerator Sunday” για το οποίο
δημοσιεύσαμε πριν λίγες μέρες ένα πολύ ιδιαίτερο βίντεο κλιπ.
Αλέξανδρος: Ήταν
ένα εφηβικό όνειρο να κρατήσω στα χέρια μου δίσκο με τη δική μου μουσική, ή
μάλλον μια εφηβική φαντασίωση. Δεν ήθελα ποτέ όμως να το κάνουμε πρόχειρα. Μετά
από τόσα χρόνια, τελικά καταφέραμε να βγάλουμε κάτι για το οποίο είμαι
περήφανος.
Δημήτρης:
Αισθανόμαστε ολοκλήρωση και δικαίωση. Κλείνει ένας κύκλος που ξεκινάει από τα
εφηβικά μας χρόνια και ανοίγονται νέοι μουσικοί ορίζοντες. Με αυτούς εδώ,
παίζουμε μαζί από παιδιά. Μαζί πρωτοπιάσαμε μουσικά όργανα. Η μπάντα μας υπήρχε
πάντα, κι ας περάσαμε από άλλες συνεργασίες, που μας εμπλούτισαν με εμπειρίες.
Αυτό που έχουμε να δώσουμε είναι ωριμασμένο μέσα από μια πολυετή φιλία.
Πώς λειτουργείτε κατά τη σύνθεση
νέου υλικού;
Αλέξανδρος: Συνήθως,
φέρνει ο Μανώλης μια ιδέα στο στούντιο και τζαμάρουμε μέχρι να γίνουν δικά μας
τα μουσικά θέματα. Μετά φτιάχνουμε τη δομή του κομματιού και δουλεύουμε τις
λεπτομέρειες. Π.χ. μπορεί να δουλέψουμε τα τελευταία 16 μέτρα ενός κομματιού
για περισσότερο από ώρα. Μετά, ή κάπου ενδιάμεσα, βρίσκουμε το τέμπο του
κομματιού. Εκεί έχουμε ήδη μια ιδέα που μας ακούγεται καλά και που μας κάθεται
καλά παικτικά, αλλά το πάμε με μετρονόμο μέχρι να διαλέξουμε την ταχύτητα που
θεωρούμε ότι αναδεικνύει το κομμάτι στο μέγιστο.
Δημήτρης:
Συνήθως μόλις βρούμε την βασική ιδέα στο στούντιο, μέσω τζαμαρίσματος στήνεται
η πρώιμη μορφή του κομματιού και μετά προχωράμε ο καθείς στις λεπτομέρειες του
τομέα του.
Μανώλης:
Μου κάνει πάντα εντύπωση πόσο αυθόρμητα επικοινωνούμε. Ε, και μου κάνει
εντύπωση όταν για κάποιο λόγο δεν επικοινωνούμε. (γέλια)
To συγκρότημα βρίσκει τις ρίζες του στα
νότια προάστια της Αθήνας στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ,τι έχει αλλάξει από
τότε μέχρι τώρα;
Δημήτρης:
Τα πάντα! (γέλια) Παιδιά, γάμοι, εξωτερικό κ.λπ. Και φυσικά η μουσική σκηνή και
η μουσική βιομηχανία.
Αλέξανδρος: Ναι,
έχουν αλλάξει όλα! Η ηλικία μας, τα ακούσματά μας, οι πόλεις στις οποίες ζήσαμε
και ζούμε, και η μουσική μας ωριμότητα. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η αγάπη
μας για τη μουσική και ή απίστευτη ανταλλαγή ενέργειας όταν παίζουμε μαζί.
Μανώλης: Σιγά!
Όσο αλλάζουν τα πράγματα τόσο μένουν ίδια, λέει το ρητό.
Πώς θα περιγράφατε τη μουσική σας;
Αλέξανδρος: Ε,
λοιπόν είναι γαμάτη! (γέλια) Έχω ρωτήσει φίλους με ποικίλα ακούσματα πώς θα
περιέγραφαν τη μουσική μας και όλες οι περιγραφές ήταν πολύ διαφορετικές. Μου
έχει κάνει εντύπωση αυτό! Εμείς λέμε ότι είναι ένα μείγμα punk, blues και
metal, αλλά καλύτερα να την ακούσει ο καθένας και να αποφασίσει αν του αρέσει,
χωρίς να κολλάμε σε ετικέτες.
Δημήτρης:
Εγώ λέω, οι Metallicaσυναντούν
τους Misfits,
που έπιναν μπύρες με τους Ramones στο live των Motörhead! (γέλια)
Μανώλης:
Δυνατός! (γέλια) Η αλήθεια είναι ότι το έναυσμα το πήραμε στην εφηβεία, όταν
ακούσαμε τους Metallica να
διασκευάζουν τους Misfits. Κάτι μας έκανε αυτό! Αλλά μέσα
στα χρόνια, η μουσική αντίληψή μας εξελίχθηκε προς διάφορες κατευθύνσεις, και
μάλιστα διαφορετικές για τον καθένα. Πιστεύω ότι αυτό που τελικά παράγουμε
φέρει τον ενθουσιασμό που συγκρατούμε από την εφηβεία μας, επειδή είστε οι
ίδιοι άνθρωποι, αλλά επιπλέον έχει γίνει απόσταγμα εμπειρίας που του δίνει κάτι
το ξεχωριστό.
"The Yodeler"
Τα τελευταία χρόνια ολοένα και
περισσότερες αξιόλογες μπάντες βγαίνουν στο προσκήνιο και κάνουν και πράγματα
στο εξωτερικό. Τι πιστεύετε ότι έχει συμβάλλει σε αυτό;
Μανώλης:
Έχει εκδημοκρατιστεί πολύ η παραγωγή μουσικής και ταυτόχρονα έχουν ανοίξει νέοι
δρόμοι για να διαχέεται η πληροφορία.
Δημήτρης:
Έτσι. Πιστεύω ότι είναι κεντρικός παράγων η εξέλιξη της μουσικής τεχνολογίας.
Χωράς ένα ολόκληρο στούντιο ηχογράφησης στον υπολογιστή σου. Επιπλέον, το διαδίκτυο,
οι διάφορες πλατφόρμες, όλα αυτά φέρνουν τον ακροατή πιο κοντά στον μουσικό.
Μανώλης:
Βέβαια, αυτό το φαινόμενο, ο παραγκωνισμός της παραδοσιακής μεθόδου της
δισκογραφικής βιομηχανίας δεν είναι και ονειρεμένη κατάσταση. Έχει επιβαρύνει
πολύ την δημιουργία και ταυτόχρονα κλείνει δρόμους, δεν ανοίγει μόνο.
Τι πιστεύετε για την ελληνική rock και
metal σκηνή;
Δημήτρης:
Είναι «full of potential»,
με πολύ καλούς μουσικούς. Δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τις ξένες
σκηνές σε ποιότητα. Υστερεί βεβαίως στον τεχνοκρατικού τομέα, δηλαδή σε
οργάνωση, ευκαιρίες , στούντιο ηχογράφησης, παραγωγές κ.λπ.
Μανώλης:
Κατά την άποψή μου, έχουμε πολύ ανθηρές σκηνές, πολύ δυνατή προσφορά, αλλά
πάσχουμε στην «ζήτηση» και στην πρόσβαση του κόσμου σε τέτοιες σκηνές. Ενώ
διανύουμε μια εποχή που το rock και η metal βαίνουν προς εξειδίκευση,
προς κατακερματισμό των σκηνών με ειδική «πελατεία» για την καθεμιά, η Ελλάδα
είναι μια μικρή χώρα, με μικρό κοινό. Παρότι θορυβώδες! (γέλια) Για αυτό και
όσοι τα καταφέρνουν, ευθύνονται προς το εξωτερικό. Για αυτό και δεν είναι
εύκολο να λειτουργήσει όπως παλιά η ελληνόφωνη πραγματικά rock σκηνή.
Ποιο ήταν το τελευταίο άλμπουμ ή
τραγούδι που ακούσατε;
Αλέξανδρος: Ο
πρώτος δίσκος των Hellogoodbye που
λέγεται “Zombies! Aliens! Vampires! Dinosaurs!”. Παίζει
να είχα πάνω από δέκα χρόνια να τον ακούσω. Έχουν ένα πολύ ασυνήθιστο
συνδυασμό hard rock σύνθεσης
στα έγχορδα και κρουστά, εντελώς pop φωνητικά και πολύ ηλεκτρονικό ήχο στα πλήκτρα.
Δημήτρης:
Εγώ άκουσα χθες για εκατομμυριοστή φορά το "A Change Of Seasons”
των Dream Theater.
(Σ.τ.Σ.: ΕΠΟΣ!!!)
Μανώλης:
Έχω ξετρελαθεί με μια εντελώς άγνωστη μπάντα από την Αμερική, τους Outsideinside που
έχουν βγάλει έναν καταπληκτικό δίσκο, το “Sniff A Hot Rock”.
Παίζουν ένα πανέμορφο πρωτόγονο βρωμιάρικο rock ‘n’ roll, και προφανώς δεν είναι τυχαία η
συνωνυμία με τον δίσκο των Blue Cheer.
Αλέξανδρος:
Δουλεύουμε για την ολοκλήρωση του πρώτου μας άλμπουμ. Είμαστε αρκετά
απαιτητικοί από τους εαυτούς μας και κάνω χαβαλέ στα παιδία ότι ίσως πρέπει να
το ονομάσουμε «Chinese Democracy»… (γέλια)
Δημήτρης:
Έλα τώρα! Έχουν προχωρήσει αρκετά οι ηχογραφήσεις για το πρώτο μας ολοκληρωμένο
άλμπουμ. Και φυσικά σχεδιάζουμε ζωντανές εμφανίσεις.
Μανώλης:
Στο άλμπουμ, θεωρώ ότι ο ακροατής θα κατανοήσει καλύτερα τις διάφορες
αποχρώσεις πλευρές του μουσικού μας μείγματος. Σε κάθε περίπτωση, παίζουμε
ζωντανά ήδη αρκετά τραγούδια από αυτό. Μάλιστα, επειδή ο Αλέξανδρος ζει πλέον
μόνιμα στο εξωτερικό, στις ζωντανές μας εμφανίσεις ήδη αναλαμβάνει τα τύμπανα ο
φίλος μας ο Θαλής Κεσίσογλου, ο οποίος είναι πραγματικά εντυπωσιακός ντράμερ.
Παίζει τα κομμάτια πιο «αλεξανδρινά» από τον ίδιο τον Αλέξανδρο! (γέλια)
Αφού
σας ευχαριστήσουμε για την πολύ όμορφη συνέντευξη, θεωρώ πως ήρθε η ώρα να
κλείσουμε ακούγοντας το "EmptyRefrigeratorSunday".
